Λιβέρας Αλέξανδρος

Η λέξη μπορεί να γίνει σαν φωτεινός ήλιος που ζεσταίνει τη καρδιά σου, μπορεί να γίνει όμως και μύκητας που τρώει τα σωθικά σου.

Νομίζεις πως ακούς τον ήχο της βροχής, Μα δεν κατάλαβες ότι είν’ τα δάκρυά σου. Αυτά που ξόδεψες μήπως βρεις Αυτά που κάποτε ήτανε δικά σου. Νομίζεις πως ακούς τον ήχο της βροχής, Μα δεν κατάλαβες ότι είν’ τα δάκρυά σου. Για εκείνα που θαρρείς πως τέλειωσαν νωρίς Ακούγοντας τους ήχους της καρδιάς σου. Μην ψάχνεις για να βρεις αυτά που αναζητείς Δεν θα είναι τίποτα, παρά μόνο τα σπασμένα φτερά σου. Νομίζεις πως ακούς τον ήχο της βροχής, Μα δεν κατάλαβες ότι είν’ τα δάκρυά σου. Αν κάποτε νομίζεις πως θα τρέξεις στη βροχή Και όλα όσα έψαχνες θα γίνουνε δικά σου, Τότε σίγουρα τρελάθηκες μέσα στη σιωπή. Νομίζεις πως ακούς τον ήχο της βροχής, Μα δεν κατάλαβες ότι είν’ τα δάκρυά σου.

Να κυνηγάς κακά μαντάτα και να γίνεσαι η σκιά του εαυτού σου. Να πια είναι η κληρονομιά μου σε εσένα. Τόσα χρόνια να περιμένω τι; Μαύρο πέπλο τα όνειρα, θαμμένα σε αυλάκια που ο χρόνος άφησε να περάσουν, χωρίς φως. Τίποτα, όλα γυμνά μπροστά σου. Αντανάκλαση σε θαμπό καθρέπτη τα όνειρα που κάναμε. Η γλυκιά τους γεύση έχει γίνει πίκρες αναμνήσεις. Δεν γευτήκαμε, δε χορτάσαμε, δεν ζήσαμε το ίδιο όνειρο. Για ποιο καθάριο νερό να περιμένω γλυκιά γεύση στα χείλια μου να δώσει; Βιάσαμε τα όνειρα και έγιναν εφιάλτες.

Θρασύδειλοι άνθρωποι. Όλη μέρα κρύβονται πίσω από ένα παράθυρο για να κρίνουν τον έναν και τον άλλον.  Μα όταν βραδιάσει βλέπουν το είδωλό τους στο γυαλί!

Πάει καιρός από τη τελευταία αφορά που η πένα μου ακούμπησε χαρτί. Δέκα χρόνια κοντά. Μακριά από την αποθήκευση των σκέψεων μου και το μοίρασμα τους. Πάει καιρός από τότε που η σκέψη μου ταξίδευε στα πέρατα του κόσμου. Του κόσμου που έφτιαξαν οι άλλοι για εμάς. Παράξενοι που είναι οι καιροί μας. Παράξενες μέρες με βρήκαν. Δέκα χρόνια χωρίς πολλά σημάδια, παρά μόνο με μικρές αμυχές. Έφυγαν γρήγορα αφήνοντας μικρά σημαδάκια πάνω στο χαρτί του χρόνου. Ακόμα τα κουβαλάω για να μου θυμίζουν όλα όσα έζησα. Μικρές και μεγάλες στιγμές, γέλιο και κλάμα αντάμωσα. Παράξενοι που είναι οι καιροί μας. Λες και δεν ήμουν εδώ. Είναι σαν να ξυπνάς ξαφνικά μετά από ένα πολύ βαθύ και μεγάλο ύπνο. Είναι κανείς εκεί έξω; Ακούει κανείς; Παράξενες μέρες μας βρήκαν. Περνάνε οι μέρες χωρίς αντίο, χωρίς μια κουβέντα. Ήρθες, έφυγες; Κανείς δεν ξέρει! Ούτε και εγώ. Και να που πάλι τα δάχτυλά μου ακουμπάνε τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και αρχίζω να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου. Χωρίς νόημα οι περισσότερες. Χ

Αν έρθουν Κυριακές μοναχικές, Αν το αύριο σε πονέσει μακριά μου, Μη μου φοβάσαι, εγώ θα είμαι εδώ. Θα έχω αφήσει ένα χάδι στο κρεβάτι σου, Εκεί που το πρόσωπό σου θα κοιμάται. Κι αν το χάδι μου δε μπορείς να νοιώσεις, Μη μου φοβάσαι, εγώ θα είμαι εδώ. Αν αφήνεις ένα δάκρυ κάθε βράδυ, Αν τα όνειρα σε στοιχειώνουν ως το πρωί. Αν ο ουρανός σου δεν φωτίζεται από ήλιους, Μη μου φοβάσαι, εγώ θα είμαι εδώ. Θα έχω αφήσει ένα χάδι στο κρεβάτι σου, Εκεί που το πρόσωπό σου θα κοιμάται. Κι αν το χάδι μου δε μπορείς να νοιώσεις, Μη μου φοβάσαι, εγώ θα σ’ αγαπώ…