Λιβέρας Αλέξανδρος

Νομίζεις πως ακούς τον ήχο της βροχής, Μα δεν κατάλαβες ότι είν’ τα δάκρυά σου. Αυτά που ξόδεψες μήπως βρεις Αυτά που κάποτε ήτανε δικά σου. Νομίζεις πως ακούς τον ήχο της βροχής, Μα δεν κατάλαβες ότι είν’ τα δάκρυά σου. Για εκείνα που θαρρείς πως τέλειωσαν νωρίς Ακούγοντας τους ήχους της καρδιάς σου. Μην ψάχνεις για να βρεις αυτά που αναζητείς Δεν θα είναι τίποτα, παρά μόνο τα σπασμένα φτερά σου. Νομίζεις πως ακούς τον ήχο της βροχής, Μα δεν κατάλαβες ότι είν’ τα δάκρυά σου. Αν κάποτε νομίζεις πως θα τρέξεις στη βροχή Και όλα όσα έψαχνες θα γίνουνε δικά σου, Τότε σίγουρα τρελάθηκες μέσα στη σιωπή. Νομίζεις πως ακούς τον ήχο της βροχής, Μα δεν κατάλαβες ότι είν’ τα δάκρυά σου.

Να κυνηγάς κακά μαντάτα και να γίνεσαι η σκιά του εαυτού σου. Να πια είναι η κληρονομιά μου σε εσένα. Τόσα χρόνια να περιμένω τι; Μαύρο πέπλο τα όνειρα, θαμμένα σε αυλάκια που ο χρόνος άφησε να περάσουν, χωρίς φως. Τίποτα, όλα γυμνά μπροστά σου. Αντανάκλαση σε θαμπό καθρέπτη τα όνειρα που κάναμε. Η γλυκιά τους γεύση έχει γίνει πίκρες αναμνήσεις. Δεν γευτήκαμε, δε χορτάσαμε, δεν ζήσαμε το ίδιο όνειρο. Για ποιο καθάριο νερό να περιμένω γλυκιά γεύση στα χείλια μου να δώσει; Βιάσαμε τα όνειρα και έγιναν εφιάλτες.