Λιβέρας Αλέξανδρος

Θρασύδειλοι άνθρωποι. Όλη μέρα κρύβονται πίσω από ένα παράθυρο για να κρίνουν τον έναν και τον άλλον.  Μα όταν βραδιάσει βλέπουν το είδωλό τους στο γυαλί!

Πάει καιρός από τη τελευταία αφορά που η πένα μου ακούμπησε χαρτί. Δέκα χρόνια κοντά. Μακριά από την αποθήκευση των σκέψεων μου και το μοίρασμα τους. Πάει καιρός από τότε που η σκέψη μου ταξίδευε στα πέρατα του κόσμου. Του κόσμου που έφτιαξαν οι άλλοι για εμάς. Παράξενοι που είναι οι καιροί μας. Παράξενες μέρες με βρήκαν. Δέκα χρόνια χωρίς πολλά σημάδια, παρά μόνο με μικρές αμυχές. Έφυγαν γρήγορα αφήνοντας μικρά σημαδάκια πάνω στο χαρτί του χρόνου. Ακόμα τα κουβαλάω για να μου θυμίζουν όλα όσα έζησα. Μικρές και μεγάλες στιγμές, γέλιο και κλάμα αντάμωσα. Παράξενοι που είναι οι καιροί μας. Λες και δεν ήμουν εδώ. Είναι σαν να ξυπνάς ξαφνικά μετά από ένα πολύ βαθύ και μεγάλο ύπνο. Είναι κανείς εκεί έξω; Ακούει κανείς; Παράξενες μέρες μας βρήκαν. Περνάνε οι μέρες χωρίς αντίο, χωρίς μια κουβέντα. Ήρθες, έφυγες; Κανείς δεν ξέρει! Ούτε και εγώ. Και να που πάλι τα δάχτυλά μου ακουμπάνε τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και αρχίζω να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου. Χωρίς νόημα οι περισσότερες. Χ

Αν έρθουν Κυριακές μοναχικές, Αν το αύριο σε πονέσει μακριά μου, Μη μου φοβάσαι, εγώ θα είμαι εδώ. Θα έχω αφήσει ένα χάδι στο κρεβάτι σου, Εκεί που το πρόσωπό σου θα κοιμάται. Κι αν το χάδι μου δε μπορείς να νοιώσεις, Μη μου φοβάσαι, εγώ θα είμαι εδώ. Αν αφήνεις ένα δάκρυ κάθε βράδυ, Αν τα όνειρα σε στοιχειώνουν ως το πρωί. Αν ο ουρανός σου δεν φωτίζεται από ήλιους, Μη μου φοβάσαι, εγώ θα είμαι εδώ. Θα έχω αφήσει ένα χάδι στο κρεβάτι σου, Εκεί που το πρόσωπό σου θα κοιμάται. Κι αν το χάδι μου δε μπορείς να νοιώσεις, Μη μου φοβάσαι, εγώ θα σ’ αγαπώ…