Παράξενες μέρες με βρήκαν

Πάει καιρός από τη τελευταία αφορά που η πένα μου ακούμπησε χαρτί. Δέκα χρόνια κοντά. Μακριά από την αποθήκευση των σκέψεων μου και το μοίρασμα τους.

Πάει καιρός από τότε που η σκέψη μου ταξίδευε στα πέρατα του κόσμου. Του κόσμου που έφτιαξαν οι άλλοι για εμάς. Παράξενοι που είναι οι καιροί μας. Παράξενες μέρες με βρήκαν. Δέκα χρόνια χωρίς πολλά σημάδια, παρά μόνο με μικρές αμυχές. Έφυγαν γρήγορα αφήνοντας μικρά σημαδάκια πάνω στο χαρτί του χρόνου. Ακόμα τα κουβαλάω για να μου θυμίζουν όλα όσα έζησα. Μικρές και μεγάλες στιγμές, γέλιο και κλάμα αντάμωσα. Παράξενοι που είναι οι καιροί μας. Λες και δεν ήμουν εδώ. Είναι σαν να ξυπνάς ξαφνικά μετά από ένα πολύ βαθύ και μεγάλο ύπνο.

Είναι κανείς εκεί έξω; Ακούει κανείς; Παράξενες μέρες μας βρήκαν. Περνάνε οι μέρες χωρίς αντίο, χωρίς μια κουβέντα. Ήρθες, έφυγες; Κανείς δεν ξέρει! Ούτε και εγώ. Και να που πάλι τα δάχτυλά μου ακουμπάνε τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και αρχίζω να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου. Χωρίς νόημα οι περισσότερες. Χωρίς χρώμα. Πώς να κρύψω μέσα σε λέξεις τα χρόνια; Πώς να ταξιδέψω μακριά τους; Είσαι εδώ; Ακούς; Βλέπεις; Υπάρχεις;

Διαλέγω τις λέξεις μου προσεκτικά. Αθόρυβα. Φοβάμαι να τις αφήσω να πέσουν σε ξένα χέρια. Για αυτό ήρθα εδώ. Να μην τις πάρει ένας μόνο αλλά πολλοί. Στους πολλούς θα κρύψω την κραυγή μου. Στα ψηλά βουνά και στις απέραντες πεδιάδες. Εκεί, πέρα από τον ορίζοντα θα απλώσω τα δίχτυα μου. Στο λιόγερμα των σκέψεων μου. Θα τις φωλιάσω σαν ψίθυρο στα χείλη σου να σε κρατάνε ξύπνιο τη νύχτα. Εχθρό θα κάνεις τον ύπνο σου και για μαξιλάρι την εικόνα μου να σε κυνηγάει.

Κάθε πρόταση και άλλος σκοπός. Κάθε λέξη και άλλο συναίσθημα. Πώς να βάλω σε μια σειρά τα χρώματα που βλέπω, τα χρώματα που γεύομαι, τα χρώματα που οσφραίνομαι; Δεν έχω ιδέα. Έλειπα καιρό. Δεν ξέρω πως. Θα ταξιδέψω όσο μακριά χρειαστεί για να λύσω τους κόμπους. Οι κάβοι θα λυθούν ταξιδεύοντάς με και πάλι μακριά. Σε νερά ανέγγιχτα, κρυστάλλινα, καθαρά.

Μπορείς να αντέξεις ετούτο το ταξίδι; Αν μπορείς ανέβα να ταξιδέψουμε μαζί. Κρατήσου γερά. Είναι άτιμο σκαρί. Κλείσε τα μάτια και άκου τη θάλασσα από σκέψεις και εικόνες. Κάνε σκέψεις μαζί μου. Δώσε μου τις δικές σου. Ένα κανόνα έχω μόνο. Μη ψάχνεις να βρεις τι κρύβουν οι λέξεις και μη ρωτάς. Δε γνωρίζω. Δε γνώριζα ποτέ. Πάντα προσπαθούσα να περιγράψω τις εικόνες. Τίποτα άλλο.